Your Famous Red Raincoat (Yeah, Red Actually)

It's four in the morning, the end of December;
I'm writing you now just to see if you're better.
New York is cold but I like where I'm living,
There's music on Clinton Street all through the evening.
I hear that you're building your little house deep in the desert,
You're living for nothing now,
I hope you're keeping some kind of record.

That Awkward Moment When

Cuma akşamı dışarı çıkmak isteyince iki muhabbet için arayabileceğim herkesin kadın olduğunu fark ettiğimde ve elim telefonuma hiç gitmediğinde merak ediyorum;
Gay miyim?
Yoksa aslında canım gizli gizli önümü göremeyecek kadar sarhoş olup sabaha kadar kadınlarla değil de, kadınlardan mı konuşmak istiyor?
:)

Just Dito Montiel

"My name's Dito, and I'm gonna leave everybody in this film."

"I left everything and everyone, but no one - no one - has ever left me."

Strong

We are heroes of a long forgotten era. This is what makes us hurt the most. But, no matter what happens, cometh the battle, I shall be charging as the vanguard like the tip of the spear I am. For my name is War. Fear not, I shall be there. In the blackest night, when all else fail look upon me, for I shall not break.

Just be strong for me. I'll be strong for you.

Good Ole' Prince

From the tip of his wand burst the silver doe. She landed on the office floor, bounded once across the office and soared out of the window Dumbledore watched her fly away, and as her silvery glow faded he turned back to Snape and his eyes were full of tears.

"After all this time?"

"Always," said Snape. 

Everything

"Everything's gonna be alright", she said.
"Everything?" asked Genlock, "really, everything?"
"Every little thing, I promise."
He believed it, he believed it without question. He didn't know the difference between a kiss and a promise. For he could give them both to her without hesitation. So he believed it, felt it close to his heart.
"I could even defy death for it's beautiful living by you", said Genlock.
She smiled, and asked softly;
"Are you love or are you a bird?"
Genlock loved it, loved it at that moment, he even couldn't understand it at first, he loved it that much.
There were three little birds, they all were parts of Genlock and they were parts of her,too at the same time.
He could just smile, she smiled back.
"Sleep now", she said.
"Only with you", replied Genlock, "I'll kiss the demons out of your dreams."
"Together then".
"Together then".
So they slept. Neverland was never too far away, as they would realize after a crucially long time.

Home

Listen close and listen well, for I'm not gonna repeat myself, cheerful folks. A storyteller, that's what I am, That's what they used to call me, that's how they used to know me. A good story is always meant to be told and as one of the trouper folk, I am meant to tell them for I know every story that's written and that's told.

Once upon a time and in a far away place there was a man of the decent kind, like a man made of the finest lace. He used to eat three times a day, take a walk under the sunshine and he used to sleep in a bunch of hay.

His name was Genlock, Genlock Duborou and Genlock never forgot to keep his hat on. When everything related to dear Genlock's life seemed pretty and nice, he met his disaster, his very own doom one day. He met his boredom, he met his reflection in the water. It was not much of a problem for Genlock at first. He just pushed it aside in his mind. After a while it became unbearable.

Genlock had a house on the skirts of a small hill, with a garden and flowers which never lost their shine. As far as he had known he had no neighbours, no passer-bys even. He had a small library of beautiful books of which he had learned the world from. On that night, just before stepping up to the path leading to his end, Genlock opened one of those books which was covered in purple. He saw the picture of a river and he tore the page off, put it in his pocket. Genlock had many pockets and all of them were empty. He left all his possessions in the house and he set off.

Genlock walked for many days, so many that his shoes were torn, his body was covered in dust. But he walked on and on. Until one day. He came to a crossroads, and as he was about to choose his next destination a girl appeared out of nowhere. Genlock was surprised at first. He didn't know what to say, or even what to do. He did the last thing he thought he should. Just stared. And the tiny girl stared back at him. After a while, as Genlock gathered all his courage to shape a word in his mouth, the girl screamed at him;
-Who are you?!
-I'm...
-What are you doing in my land?
-I didn't mean to...
-You're starting to annoy me.
-I'm sorry, I'm Genlock Duborou.
Genlock held his hand in front of him, he felt shame for his hand was dirty. The girl looked at him curiously.
-I am the queen of these lands.
-So your name's Queen, a very nice name.
-No, I'm the queen, not Queen.
-I said the same thing.
-...
-Nice meet you again, Queen, but I have to be on my way.
-Are you an adventurer?
-What is an adventurer?
-You really don't know anything, do you?
-Well I know a lot, actually.
Genlock was not lying, he used to know a lot, but he was amazed and surprised and confused. And Queen did not actually know what adventure meant, too. She just assumed what it was and that was her question, that's what she was trying to answer.
-Doesn't matter now, Genlock. Where are you headed?
-I don't know.
-So you're an adventurer. If you want we can adventure together.
Even if he didn't know the meaning of the word, Genlock just smiled like a fool.
-It's fine by me.
They started walking together, they barely spoke and they just walked,on and on.
They walked for exactly 1year and then another 19 months, until they came to another crossroads.
Left said Genlock, and right said Queen. And so they parted their ways.
After walking for another while Genlock began to wonder; did he find the meaning of the adventure? He took the picture of the river out of his pocket. Did he find the river? At that exact moment, for the first time in his journey, he stopped. He just sat there and cried. He realized that he forgot about the river, because he found the answer with Queen, that she was the river and their stride together was the adventure. The notion of the walk and the notion of having a "home" were crossing together in one place. He understood that, that house on the skirts of that small hill was not his home, not anymore. He looked back, and he began to walk towards the other way, then he stopped again. He knew he had to go on. But then he realized again, they were adventurers. He had to start moving. He looked at the picture again and he saw Queen there, in the river, swimming. He repeated to himself, continously;
"I'll find the river. I'll come back home."
His faith was out of the question. He was determined to walk for another 1 year and then another 19 months even if he had to. His name was Genlock and he never forgot to keep his hat on.
Whether he found it, whether he returned home, well that's another story to be told, another time.

Thankful

-blahblahblahblah (lots of useless babbling about past events of his miserable life)
-well...
-well what?! (angry a bit, are we?)
-well,I say good riddance.
-whoa! (excited)
-whoa what?
-never seen it from that point of view. (thankful)

Lipstick Junkie

John Frusciante yok ama olsun, Flea var. Saygılar.

Battle is in My Hand

Bir şey oldu.

Ben iyiyim.

Hadi biraz gitar çalalım, biraz yol gezelim, şarkılar söyleyelim, sevişelim biraz, sevdiğimiz yemeklerden yiyelim, içkilerden içelim, sevdiğimiz replikleri ya da paragrafları ezberden söyleyiverelim, n'olacak?

Artık beklemeyelim ya. Yetmedi mi?

Up the walls of Jericho,
He marched with spear in hand.

"Go blow them ram horns" Joshua cried;

"Cause the battle is in my hand".

Lancelot ve Truman Capote

Truman Capote, tam bir megaloman piçsin. Seni sevmiyorum. Hiç hem de.

"Belki de karşımızdaki insanı öldürmeyi denemeliyiz. Buna cesaret etmeliyiz. Zaten insanlar karşılarındakini öldürmeye cesaret edemedikleri için kendilerini öldürüyorlar, dayanamayıp bu şekilde içinden çıkıyorlar."

Öyle mi dersin Truman? Ben tekrar düşün derim. İnsanlar herkesi öldürüyorlar. Aksini iddia etmek saflık olacak. Belki senin zamanlarında böyle değildi, bilmiyorum,spekülasyonlara da hiç açık sayılmam.

İnsanlar herkesi öldürüyorlar. Ya da o veya bu şekilde ölüyorsun işte.

Kendimizi kandırmayalım yani.

Savaşmayalım Capote, kendimizi üstün görmezsek, yapmaya ikimizin de pek meyilli olduğu gibi, savaşmayız bence. Evet, barış yapmak için hiçbir şey yok elimde ama yine de savaşmadığın her savaşı kaybetmiş sayılmazsın. Kaybetsen de kazanmış sayılabileceğin gibi.

Sonra Arthur o lanetli denizin lanetli kıyısındaki eve geldi. Kılıcı elindeydi, geceydi vakit. Ay ışığı kılıcında parıldadı. Birkaç kişi vardı yanında, yeterdi. Derfel hep yanındaydı, her zaman. Hepsinin kılıçları ellerindeydi. İçeri yavaşça girdi Arthur. Guinevere'i bulmaya, o veya bu şekilde.
Çığlıkları duydu, lanetli bir tanrıçanın adını, eşinin ağzından. O lanetli adamın adını duydu.
Kimdir kraliçemiz? Guinevere.
Kimdir kralımız? Lancelot.
Zevk içindeki ulumalarını duydu Arthur, Uther'in oğlu. Britanya ordularının kumandanı, Excalibur'un sahibi, Merlin'in seçilmişi. Dünyadaki tüm güç elinde bile olsa olacak şeyi engelleyemezdi. Tüm gücünü uğruna feda edeceği kadını o piç herifin kollarında görmesinden sonra değil.
Kalbi kırıldı.
O gece hepsinin başlarını kesti Arthur.
Guinevere'e sordu; "neden?"
Ne cevap almayı bekliyordun ki salak?
Guinevere'i bir kuleye kapattı ve Lancelot'u savaş alanında Derfel'e astırdı Arthur. Ne fayda ederdi ki? Lancelot'u bin kere diriltip bin kere tekrar öldürse eline ne geçerdi? Guinevere'i dünyanın en yüksek kulesine kapatsa eline ne geçerdi?
Tek istediği bir çiftlikti Arthur'un. Kılıcını duvara asmak, demirci ocağında demiri dövmek, saksonlardan,kandan,tahttan uzakta oğluyla toprağını ekmekti. Kalbi kırıldı. Britanya'da dövülmüş hiçbir kılıcın yapamadığı şeyi gölgesinden bile korkacak bir herif ve güzeller güzeli bir kadın yapabildiler. Kan bile akıtmadan. Avalon o ikisi için yaratılmıştı ya da Arthur böyle sandı.
Salak.
Yine de bazı şeyleri değiştiremezsiniz. Merlin'e bir gün denk gelirseniz bir ziyafet sırasında bunu ona sorun,aynısını söyleyecektir. Lancelot'u bin kere daha öldürürdü Arthur. Guinevere'e bin kere daha aşık olurdu. Ama en önemlisi şudur; Lancelot Guinevere'i bin kere daha sikerdi tabi. Merlin de aynı bu şekilde söyleyecektir.

Arthur'un da elinde barış yapabileceği çok bir şey yoktu anlayacağınız. Aşık olması bir şeyi değiştirmiyordu, tıpkı Lancelot'un Guinevere'i bin kere daha... Neyse,anladınız işte.

Bazen Britanya'nın en güçlü adamı olmanız hiçbir şeyi değiştirmez. Savaşmayın. Bırakın ağzınızı yüzünüzü en önemlisi; kalbinizi kırsınlar. İnsan doğası bunu yapmaya meyillidir, insanlar herkesi öldürürler. Arthur bunu öğrenmeyi hiç istemedi, biraz geç öğrenen bir doğası vardır. Bazen savaşmadığın bir savaşı kaybetmiş sayılmazsın, kaybettiğin savaşları kazanabileceğin gibi.

The Answer To Your Question

-Why does he love her so much? I mean, what's so special about her?
-I don't know. I don't think I've ever known. But sometimes you get it right the first time and then it defines your life. It becomes who you are.

The Sounds

Fuck.

Sonra da fark ettim ki; elimizde kalan şeyler bizi oluşturuyormuş. Elimizde olmasını dilediklerimiz değil.
Dün gece bana dedi ki;
"Kimsin sen?"
"Ben birçok kişiyim."
"İyi ama kimsin."
"Hangisini bilmek istiyorsun?"
"Seni, kendini tanımladığın şekli."
"Ben benim, Cenk. Nokta."
"Daha iyisini yapabilirsin."
"Bu zaten en iyisi."
"Peki."
"Ne anlatacağım ki?"
"Peki."

O aralarda fark ettim ki elimizde kalanlar bizi oluşturuyorlar. Bir parça bile fazlası değil. Elimde kalan bu; Cenk. Nokta. Bazıları size bunun yeterince iyi olduğunu söyleyebilir. Belki de öyledir.

Fuck.

Sonra dün gece dedim ki;
"Kısaca anlatayım."
"Anlat."
"Ben sen daha lisedeki sırana erkek arkadaşının adını yazarken makine mühendisliği diye bir şeylerle uğraşıyordum, derslerimden kalıyordum. Şarkılar yazdım, yerler dolaştım. Bir sürü farklı şeyden para kazandım. Hayalini bile kuramayacağın kadınlarla beraber oldum. Aşık oldum. Aldatıldım. Aldım, sattım, alındım, satıldım. Hikayeler yazdım, anlattım. Özür diledim. Ben buyum. Cenk. Mutlaka bir yerlerde duymuş olmalısın. Şimdi bana sen nesin mi diyorsun?"
"Megalomansın yani."
"Evet. Belki."
"Neden?"
"Öyle olmak istedim, kendimi düşündüm. Bu replik Star Wars'dan. Eğer henüz izlemediysen 4.den başla."
"Sen Anakin'sin."
"Ben Anakin'im."

Biterken aklımda artık çalmadığım şarkıların notaları uçuşuyordu. Parmaklarım sızladı, kulaklarım uğuldadı.

"...If I go, I'm going on fire; I'll let my anger take me there..."

Never Been So Much Fun

"Trying to get over the one that ran away..."

Sık

Selam.

Yorgunluk.

Kendinizi haksızlığa uğruyor gibi mi hissediyorsunuz? Bana da oluyor, pek sık hem de.

Yapacak bir şey bulamıyorum; ama öte yandan bu benim, bu benim yaşantım, kendime seçtiğim yaşantı. O yüzden gerisi çok da fark etmiyor; yapacak bir şey olsa da, olmasa da.

Bye bye.

Dead Man

"It's preferable not to travel with a dead man."

Henri Michaux

Adam haklı bence.

Hel

Zor işleri kimler yapmalı?

Yapabilenler.

Elektrik

"Hiç daha önce bir elektrik trafosu için iki kelime bir şey yazdın mı?"

Sabah 6-7 civarıydı, bunu düşünüp duruyordum. Bir anda kendimi hafiflemiş hissettim. İnsan içindeki ağırlıkları kolay kolay atamıyor olabilir ama bu onlarla beraber hafiflemeyecek anlamına gelmiyor sanırım. Kendimi hafiflemiş hissettim. İlk kez bu saate kadar uyudum. Garip.

Geç Kalmışız

Altıncı tekilanın sonları; bira şişeleri ve küçük sevimli bardaklar bar tezgahının üzerinde duruyor, toplanmamış. Benim için fark etmez. Kimse için fark etmez galiba. Ne de olsa mide bulandırıcı bir tuz ve limon deryasının içinde yüzüyoruz. Sol tarafımdan şöyle bir cümle geliyor;

"Cenk."

"Efendim?"

"Bu gece az içelim mi?"

"İçelim yavrum, benim için fark etmez."

Dedim ya zaten kimse için fark etmez. Sonra tezgahın üstündeki bardaklar falan sayılıyor.

"Oooof."

"Ne oldu?"

"Geç kalmışız..."

"Ne için?"

"Geç kalmışız işte salak."

"Ha, peki. O zaman Salih'e seslenelim de bize bir şeyler getirsin mi?"

"Bilmem, getirsin mi?"

"Getirsin."

It's Getting Cold On This Island

60ların ortalarıydı, net olarak hatırlamıyorum. Paris'de bir cafede üç beş arkadaşla oturuyorduk. Yé-yé müzik akımı her tarafı sarmıştı ve biz bundan son hızla kaçıyorduk. Karşımda oturan şık giyimli kadın sürekli olarak bana neden kaçtığımızı soruyordu, ben de o kadar şık giyimli olmadığımdan pek de yanıt vermiyordum. Akşam genelevden bozma bir yerde klarnet çalan bir adamın çalıyor olacağını öğrenmiştik ve ben herkesi gitmek için teşvik etmeye çalışıyordum. Canım blues dinlemek istiyordu, yé-yé olsun ya da olmasın. Tam karşımda oturan kadın yanımda oturan kadından makyajını kontrol etmek için aynasını isterken garson masamıza teşrif etti ve hepimizi çok büyük dertlerden kurtardı. Büyük adamlardı şu garsonlar, o zamanlar en azından. Sağ yanımda oturan beyefendinin sipariş ettiği kahve hiç iç açıcı gözükmese de, garson önüme lapsang souchongumu koyduğunda içim rahatladı. Kokusunu içime çektim, keyfim biraz olsun yerine geliyordu şimdi. Kim demiş ki 60larda Paris'de çay içemezsin diye? Sonuçta lanet doğulular çayı buraya da gönderiyorlardı, ama bu hanımlar ve beyefendiler kahve, dana eti, biraz peynir ve şarapla kafayı bozmuş vaziyetteydiler. Bu beni delirtiyordu, ama yine de burada, onlarla oturuyordum. Saatime baktım, akşama daha çok vardı, canım sıkılıyordu. Dünyadaki en boktan turist kafilesiydik. Bir an için yan masaya geçmeyi düşündüm, ama hayır bu hiç yakışık almayacaktı. Kibarlığı elden bırakmamalıydım. Kibarlık. Son anda bana hitap ettiğini anladığım sesi yakalayıp, düşüncelerimden sıyrılmayı başardım.

"Çok kibar bir beyefendiye benziyorsunuz" dedi kadın.

"Konuşmuyorum, ondandır" dedim. Makyajı gerçekten de kötüydü ama aynanın bunu değiştirebildiğini sanmıyorum, bunu belirtmemeye karar verdim. Gülümsemedim. Çay bardağı ve güneş gözlükleri yüzümü tamamen örtüyordu ne de olsa. Aslında böyle bir yanıt vermek istememiştim, çok sıkılmış olmalıyım.

"Hadi kalkalım" dedim, herkese hitap ederek.

Yürümeye başladık. Birkaç tane daha cafe ve birkaç tane daha boktan dükkan sonra ki bir türlü istediğim şeyleri satan bir bakkal dükkanı bulamazken etrafımdaki bu insanlar nasıl o kadar şeyi satın alabildiler bilmiyorum, akşam oldu. Işıklar yandı. Biraz daha rahatladım, gözlüklerimi çıkarmadım. Üşeniyordum.

"Neden bu kadar sıkıntılı görünüyorsun?" dedi adımlarını hızlandırıp yanıma gelen bıyıklı beyefendi.

"Burası beni sıkıyor diyemeyeceğim, aslında keyifliyim, ama içim rahat değil" dedim.

O an yapmasından en çok korktuğum şeyi yaptı. Elini sırtıma hafifçe vurup güldü. Bunu yapınca içimin rahat etmesi gerekiyordu. Tahmin edilebileceği gibi; etmedi. Bunu adama çaktırmadım. Yürümeye devam ettik. O anda merak ettim, acaba bu adamlarla bu kadınlar sevişiyorlar mıydı? Bunu düşünmek beni keyiflendirdi. Şimdi kendime dünyanın en gereksiz ve işe yaramaz eğlencelerinden birini bulmuştum. Dikkatimi verebileceğim saçma bir şey çıkarabilmiştim. Yine de çok düşünmem gerekmedi. Ellerimi cebime soktum ve tam o anda şarkıyı duydum, bir kapıdan çıkıp kulağıma gelen.

Doğru şarkıyı bulmuştum. Şimdi şarap içmeye başlayabilirdik belki. Gerekirse terbiyemi bozacaktım, gelmek istemezlerse devam etmelerini söyleyecektim. Bereket, sorun çıkarmadılar. Zaten tüm bunlar onlar için çok büyük, çok muhteşem görünüyor olmalıydı. Bir sürü para harcadıkları yerlerden sonra salaş bir yerde kaltesiz bir şarap içecekler ve bundan gurur duyacaklardı. Diplomalı bohemler olacaklardı. Bu fikir beni eğlendirdi, ama hangisinin hangisiyle seviştiğini tahmin etmek kadar değil.

"Buraya daha önce geldiniz mi?" diye sordu makyaj aynası olan kadın.

"Her yaz birkaç kez gelirim, Paris'deki en sevdiğim yerlerden biridir" diye yalan söyledim. Sevilecek bir yanı yoktu. Tekrar gelinecek bir yanı yoktu. Rutubet kokuyordu, buradaki garson sabahki çayı servis eden adamdan çok daha beter görünüyordu ve içeride çok ağır bir hava vardı. Sigara dumanının gözlerimi yakarkenki sesini duyabiliyordum. Ama müzik güzeldi. Artık aramızda saçma bir bağ oluşmuş olan bu insanları bir masaya oturttum ve tuvalete gitme bahanesiyle bardaki sevimli hanımefendiden bir şişe şarap ve mümkünse temiz bir kadeh rica ederek sahneye yakın bir yere oturdum. Terbiyesizlik olsun ya da olmasın, bu kadarını hak ediyordum bence.

Elinde mikrofonu tutan kadın bana başıyla selam verdi. En azından selam verdiğine yemin edebilirdim. Kontrbas çalan beyaz tenli, kel, yaşlı adama baktı ve başka bir şarkı söylemeye başladılar. Hüzün içime doldu. Canım sıkıldı. Yine de oradan kalkamadım. Saplanıp kalmıştım sanki. Artık gerçekten dostlarıma -artık onlara dostlarım demem uygundu bence- ne olduğunu pek umursamıyordum. Şanslıysam gururlu bohemler olarak eve döneceklerdi. Bense buradan kurtulup onların tam aksine gidip lüks bir restoranda tüm paramı güzel bir takım yiyeceklere harcamak, biraz daha çay içmek ve gidip yatmak istiyordum. Mümkünse birkaç gün. Yine de oradan kalkamadım. Elim şişeye gitti. Kulaklarım uğulduyordu, yine de şarkıyı duyuyordum.

Kadının sesi çok hüzünlüydü, ama artık umrumda değildi. Çırılçıplaktım sanki ama üşümüyordum.

"Hello my love,

It's getting cold on this island

I'm sad alone, I'm so sad on my own..."

Şarabı bitirdim. Otele dönemedim. Gidip bir uçak bileti satın aldım. Uçaklar muhteşemdi, yine de şimdi bunu düşünmek istemiyordum. Biletin nereye olduğuna aldırmıyor gibi görünmeye çalıştım. Aldırdığım her halimden belliydi. Yanımdaki o hanımefendilere ve beyefendilere ne olmuştu acaba? İşte buna gerçekten aldırmıyordum. Çay içebileceğim en yakın yeri gözüme kestirip gözlüklerimle yüzümü kapattım. Kulaklarım uğulduyordu.

Dublaj

Her şey söylendiğinde, tüm silahlar ateşlendiğinde, tüm kuvvetin bittiğinde, kazandığında ya da kaybettiğinde geriye sessizlik kalır.

"Görüş bedenin dışında, bedenden ayrı, gözün yüzeyindeki bir duyudur. Ama ses kulaklardan kafaya girer, içeride yaşar. Sesin yokluğunda, sessizlik yankılanır."

Sessizlik yankılanır.

Ama belki de sessiz olmak gerekir. Belki sadece şu halden kurtulmak gerekir, bağırmadan, çağırmadan, ölmeden, yaşamadan. Sonuçta neden bağırıyoruz ki?

Belki de sadece boynumda yaşayan bir tek hücrelisindir meğersem, gerisinin ne önemi var ki?

So I Gave It a Try

"And then the past recedes,

And I won't be involved.

The effort to be free seems pointless from above.

You're looking down at me, I'd rather stay below than have you staring up at me,

There's nowhere I want to go.

This business of how long we try to stay alive

Why, to be here you first got to die, so I gave it a try

And what do you know? Time was so long ago

And things come back you see, to where they don't belong

And every drop of sea is the whole ocean.

I lied to the greatest thieves about anything and everything

I'm a figure of forgotten speech, I'm out of reach.

I can't play it safe, but I might just in case.

I'm disguised as a reaching hand, I'm a working man

I don't understand why clockout comes so slow everytime

And that's one line I stay right behind." (*)

Öğlenden beri sürekli bunu dinledim, dinledim de dinledim. Sözlerine bayılıyorum. Gerçekten de ölüp geri gelmiş bir tanıdığım bana "dur bakalım bak, sana önce anlatacağım iki üç bir şeyler var" diyormuş gibi.

"There's nowhere I want to go."

(*) Past Recedes

The Letter

This is a letter. Yeah, a letter. Good old fashioned one. We do not write many of these anymore, I don't like this fact. We should write letters more often. Anyway, I don't know why I keep it in English; no particular reason, but I think in Turkish all day, so maybe this just brings my mind some ease.

Don't know where to start, don't need to actually. I can just start telling things. It's my thing you know; telling things. I like it this way. So it's same old; I go waltzing around doing my thing and all.

Times is hard at or around these times. Nothing to worry, though. It's just that I feel a little bit nervous. Like 'I have a bad ache in my arm which I can't tell why' kind of nervous. Things are complicated, confusing. Like I said, or like they say; sometimes it gets too dark to see. Those days when I feel kinda lost I try to hold on. Not just that I only try, I can manage, actually. I hold on to things which can't be taken away from me by any means. So long story short, I can manage.

I still play Lyn,eventually. It helps too much with this all being nervous situation. You know that Lyn has never complained about me being nervous. She just lies on my lap waiting to shed a tear. And as always I tell her gently; "cry baby, cry all you like". Then she begins at the touch of my finger. She lets me do what I can do best; she helps telling my story.

People still bore me, but I think I'm going through changes on that one. I just don't stand around being bored. I try to understand them. I try to figure a way to communicate better. And surprisingly, they listen to me, too. This is so strange. Sometimes I just babble till morning, and they still listen. Like I mentioned; I think my thing is telling things. So I just do it.

I miss things. You know, my life is full of schematics and formulas and all that boring, complicated stuff all the time. These days I just miss getting rid of all those. Just can't most of the time. I miss laughing and laughing to things only I can laugh to. Like the funny Japanese Doctor. But these days the situation is vice versa. I say things and people start laughing leaving me with a stupid expression like; "was it that funny?". I miss things.

This is like going the distance. There are no winners and no losers. You just have to go the distance. Not to accomplish anything, not to prove anything. You just have to faithful, as I said before. Faith is the most important thing in life; even more important than trust. I think I learned this the hard way, like the Calculus course. But it was a valuable lesson (unlike Calculus). I learnt staying up, having faith in myself, but more importantly having faith in him, having faith in her, having faith in you. As they say; "Semper Fidelis".

I thought I was impenetrable all the time. Nothing could do harm to me, to you, no one I cared about. But that was the most foolish thing I ever thought. I learned that. All the time we were fully exposed, open to many elements. Knowing this was almost too much to bare. It's painful. But then I understood there's nothing wrong with it. Sometimes you just have to live and the rest takes care of itself. Knowing this breaks my heart, in a way. It just keeps reminding me that I'm not in control. But then I get calmer, the smoke clears out and I see that I don't have to be in control in order to live up to my own expectations or achieving my dreams.

I think I have to sleep now, I'll wait for Mr. Sandman to put me down while I'm reading a book about dragons and swords and magic and all that stuff. Then I'll wake up in the morning, greeting the new day with all trouble it brings and all the pressure on my nerves. But it doesn't matter. After all, it shall be ok. It is going to be alright. You know how we say; it's going to be even more beautiful than the way we dreamed. I can't think of anything better than this to put my faith in.

-C.

The Night's Drawing Closer

-Hello there.

-Hi.

-May I?

-Why not?

(boring, old fashioned good to meet you dialogues)

-You're alone this time?

-Yeah, so what?

-Nothing, it's just that you don't usually come here, alone.

-I wanted it this way tonight. And by the way, what do you mean by "usually"?

-Don't you come here and sit in the same place almost every night?

-So what?

-I know very few guys who does that.

-You don't know me.

-You're right, I don't. But it's kinda cool. You walk in, say hello to the bartender, your drink sweeps into your hands and you order for your friends later on and all that stuff.

-So what? I'm just a regular in a bar which was quite a nice place to hang out before this whole karaoke and reggae shit started.

-Yeah and you still hang out here.

-You're quite the observer, aren't you?

-Haha.

-Haha to you, too.

-Lonely, sarcastic, half-drunk, I liked you.

-The pleasure is mine.

-So what's your story?

-I don't know, what's yours?

-Let's say, I'm a regular,too. Out of boredom.

-Let's say I am,too.

-A bad liar you are.

-Oh, you got me there. Can't say I'm not bored,though.

-I can tell as much.

-What else can you tell, lady observer?

-You are weighed on your shoulders, you're trying to get drunk most of the time you're here. But not to forget anything, more like you want to remember all the time. Or you have fun with your friends; drinking yourselves to the borders of madness, like you all are running from the reality of the life. But you look kinda different; weighed on the shoulders as I said. Got lots of stuff running in your mind; kinda pitying yourself, in a good way. The look on your face says "the devil may care", but no, you care, actually. Care more than you have to. Like there are things only you can bare or endure to take. And you take them head on, without hesitation.

-Whoa, stop.

-Why?

-I want to drink to that.

-Cheers.

-Cheers.

-So, by the look on your face, I can tell I'm right.

-Let's say, you are. What difference does it make?

-Nothing, it's just nice to know you. And I can tell that you are better at this than me. You look like someone who can see through the skin, touch a soul.

-I touched a hot metal this morning in the workshop, my hand still hurts.

-Hmm, still sarcastic huh?

-Any reason not to be?

-No, not actually. This attitude turns me on.

-Are you trying to seduce me?

-Any reason not to?

-Yeah, millions of reasons.

-I can see that.

-A word of advice.

-What?

-Do not do this.

-Wow, I'm scared.

-You should be.

-Haha.

-It's not that I don't like the way you're trying to seduce me, being a wise-ass and all these things. And actually, it's been a far too long time since someone tried to do that. It's not that I don't find you attractive, too. Just don't. It will bore you out.

-I know that already.

-What?

-I can see that you are impenetrable. Like a stone wall. Your defences can't be breached. But those defences aren't made by you. Someone else made them for you. Or you two built them together. Now you're hiding behind them, and you kinda enjoy it. Like waiting for something nice, something that will hold you, save you, cheer you, whatever it is. And you enjoy the waiting.

-I'll drink to that. You gave me reasons to drink, thank you.

-I respect what you are doing actually. You're not like other guys I know.

-You don't know me.

-Oh I guess I do Mr. Cenk.

-Whatever you say woman.

-But this doesn't mean that I'm not trying to seduce you any more.

-What do you expect? Having sex? Or talk each other to eternal boredom until the morning light?

-Guess you're good at both of them?

-Even better at the latter one.

-Haha.

-Tell you again; stay away. It was nice chit chat and nice to know you but this is all I can do.

-Maybe you're right.

-Maybe.

-I envy her.

-Who?

-The woman which resides there. She makes me feel like I'm nothing compared to her, even though I do not know her personally.

-Don't be so hard on yourself.

-Want me to buy you a drink, at least?

-No, as a gentleman, let me handle that.

(waves at the bartender and asks for two drinks)

-After this one, I'll go.

-Where?

-Wouldn't you want to know?

-This is a very small city you know, I could find it out if I wanted to.

-Now you are a stalker, huh? I guess we did solve that issue.

-No, you got me wrong. Just wanted to know If you're going to continue the night some place else.

-No, I'm going to sleep, seriously.

-That's a lie, I can see as much. You're going to spend time by your computer or your cell phone till you're dosed.

-Now that you mention it, why not?

-I've been where you are now.

-No, you've never been there. No one has ever been there.

-Whatever you say.

-Whatever I say.

-Anyway, it was nice knowing you.

-Yeah, you too. Take care of yourself, watch out for men with cruel intentions.

-You can see that I watch out, I've come and spoke to you.

-Wise-ass.

-I'll take it as a compliment.

-However you like, good night.

-Good night.

The place was known as Road House, before they turned it into some shit. But I still go there, you know habits don't change. And I meet people from time to time, I even have great friends which I met in the bar's toilet. Let my get my pants on, the night's drawing closer.

Mr. Jones

Bunu anlamak ne kadar zor olabilir ki? Ne kadar?

Siktir ya.

Nasılsınız bu gece Bay Jones? Umarım mezarınızda kemiklerinizi pek sızlatmıyorumdur. Ama öyle çok sızladığını da zannetmiyorum. Ne de olsa Jimi'den önce, Janis'den önce, belki Mick'den bile önce sen vardın değil mi? Boşversenize Bay Jones, beni yalnızca siz anlarsınız şu anda. İster kemikleriniz sızlasın, ister sızlamasın, yapabileceğimiz çok da bir şey yok.

Hayatta doğru bildiğimiz pek az şey var; sizin de benim de Bay Jones. Şimdi soru geliyor ama; biz bunlara tutunmadık mı? Bence tutunduk, hem de sonuna kadar; öleceğimizi bilsek de; kimileri aksini söylese de.

Önemli olan telefonun diğer ucundaki ses değildi Bay Jones, önemli olan ağzımızdan çıkandı, kafamızın içindekiydi; geç öğrendik. Belki de en başından beri biliyorduk,ha? Ne fark eder?

İyi geceler Bay Jones, huzur içinde uyuyun.

Get It Right

Actress reading her script; trying to get familiar with the character and asks questions.

-Why does he love her so much? I mean what is it about her?

And the writer answers as the "he" the actress mentioned is himself, actually.

-I don't know. I don't think I've ever known. I think sometimes you get it right the first time and then it defines your life. It becomes who you are.

Sometimes in our lives we don't screw up totally. We get it right. As I did, once or twice. Hold on to those things, as I will hold on to mine, forever.

Rock the Casbah

İnsanın en büyük düşmanının kendisi olması, ne garip şey. Düşman da demeyelim de, bilmiyorum işte başka bir şey diyelim. Dünya üzerinde benim için gelmiş geçmiş en büyük savaş kendime karşı giriştiğim sanırım. Üstelik savaştaki iki taraf da kan çıkarmak için giriyorlar birbirlerine. Acımıyorlar. Nükleer füzyon teknolojisiyle çalışan bombalar, otomatik tüfekler, teknoloji harikası tanklar, havada sineklerin kanatlarını bile vurabilen uçaklar. Hepsi var. Kendimle savaşıp duruyorum aynı soru sorup cevap alma karmaşası içinde. This is the fucking 'Nam.


Metafor bu kadar yeter. Bu gece pek metafora gelecek halim yok. Düşüncelerimi tercüme etmeye bile halim yok ya, neyse işte.


Aklımda bugüne kadar sormaktan en çok zevk aldığım soru var. Gerçekten neon ışıklı tabelalarla beynimin içinde yanıp sönüyor. Her gün, her saat, uyurken bile.

"Should I go? Or should I rock the casbah?"

Eskiden bu soruya ne için olursa olsun ve ne cevap verirsem vereyim hep aynı şeyi yapardım. Gitmek.

Bu kez içimden bu soruya karşılık olarak çıkan cevap beni 15 yaşında ilk kez alkol almış bir kız çocuğuna döndürüyor. Sallıyor, korkutuyor ve heyecanlandırıyor. Bazen cevaplara ihtiyacın yok, bunu anlıyorum.İnsan sadece içinden geleni yapmalı. Hayatın en zor olduğu noktada da, en kolay olduğu noktada da insan yalnızca kulağındaki sesi dinlemeli, uğultuyu değil.

Ha, o cevaba gelince, merak ediyorsanız söyleyeyim;

Fuck it.

Let's rock the casbah.

Bedtime Reading

-What do you read these days?
-What?
-I mean what reading material resides on your bedside cabinet nowadays?
-Ah,that. Well it says, Heineken.
-What?
-Heineken, the sign on the bottle says; Heineken.

Moody, bazen idolsün, bazen de "en boktan noktaya çok uzağım, Moody'e baksana" dedirtiyorsun adama.

Good Times Bad Times

Bu aralar buralar çok bluegrass kokuyor, bilemezsin.

Gitarımı alıyorum elime, hep aynı şeyi çalıyorum. Sanki gözlerimi kapatınca Willie karşımda; bana konuşuyor, elinde viskisi. Diyor ki;

"Bir sürü kadın, bir sürü şehir, bir sürü şarkı, iyi zamanlar, kötü zamanlar... Öldüğümde söylemelerini istediğim tek şey; iyi çalardı. Gerçekten iyiydi."

Viskiden yudumluyor. Dışarıda hava yağmurlu. Sadece gıcırdayan tahtaların sesi var ve yağmurun. Ara sıra yoldan geçen birkaç tane kamyon ve araba, o kadar. Sonra gitarın bilindik tınısı yarıp geçiyor havayı. Bu sese aşinayım, başka çok az sese olduğum kadar. Sanki hep yanımda olan bir arkadaşım gibi, ses beni kucaklıyor. Willie viskisini içmeye devam ediyor.

Bugünlerde huysuz biraz ihtiyar Willie. Dönüp yüzüne bakıyorum, bakışları ağır, yorgun. Sanki "benden bunu bekleme evlat" der gibi, "sadece o gitarı çal işte".

Sonra ekliyor; "blues kendini kötü hisseden iyi bir adamdan başka bir şey değildir". Ben senin iyi bir adam olduğunu biliyorum Willie, iyi bir adam olduğumu biliyorum.

Sesler ellerimde. Notalar değil, sesler. Sadece sesler var şimdi. Hiç umursamıyorum hangi perdeden hangi sesin çıktığını. Kalbim bana böyle yapmamı söylüyor. Rahatlamıyorum. Kendimi daha iyi hissetmiyorum. Tek parça değilim, ama sesler ellerimde.

Kafamı kaldırıp tekrar Willie'ye bakıyorum ve o da bana bakıyor.

Karanlığa bakıyorum ve o da bana bakıyor.

Buralar çok fazla mavi kokuyor, bilemezsin.

"Toparlan" diyor Willie, yola koyulmalıyız.

"Son bir kez daha çalayım şunu tekrar" diyorum. Elim yine tellere gidiyor. Viski şişesinin kapağını yavaşça açıyor Willie, gitarın sesinin arasından hafifçe söylendiğini duyabiliyorum.

"İyi zamanlar, kötü zamanlar..."

A Symphony In C

Bir oraya, sonra bir daha bir bakıyorum bir buraya, bir şuraya türkçe ne kadarına izin veriyorsa o kadar yere; kafam; gidiyor da geliyor. Boğuluyorum. Midem bulanıyor, bunda metafor yok (midemde en azından).

Neler geçiyor aklımdan, ben bir bilebilsem, o kadar hızlılar ki manual olarak yetişmemin imkanı yok. Eh, otomatik de bende yok, 80lerin sonunda yapılmış şeyde otomatik mi olurmuş efendim hiç? (mercedes de falan vardır belki, manda kasalı böyle konsolos arabası tadı)

Neyse, neyse değil; o konsolosun arabasını da şoför kullanıyor, hem para alıyor, hem de otomatik araba kullanıyor...

Neyse, bu sefer neyse; herkesin bir fikri var. Aslında hiç kimse sadece yer kaplamıyor, herkesin baya baya, çok ciddi, hani harbiden yani delikanlı gibi baya da yani ciddi gerçekten, öyle şaka değil, denyoca da olsa, çığırlar da açsa, yani gerçekten ciddi ciddi, az ciddi değil, bir fikri var.Bazen aklım almıyor ha. Gerçekten, nasıl oluyor? Bence herkesin fikri olmalı, herkesinkafasından bir şeyler geçiyor, ama anlamıyorum bazen; değişkenler ne? Parametreler ne? Hangi grafikten bakacağız değerleri?

80'lerin sonu dedim ya, bazen çok karizmatik geliyor aslında, ben doğduğumda herkesin yine fikirleri vardı. Hem de çok güzel aslında; 80'ler. Babam çok değil, 4-5 sene evvelinde annemi arayamıyor, ona mektup yazıyordu uzaktan. Bırakın bir uçağın kanadının altını, haritalarda önünden geçmediğim yerlerde birilerini öldürüyorlardı, müzik güzeldi (buna da geleceğim, gelmek istiyorum, of), ne bileyim babamlar evde limondan mayonez yapıyorlardı (siz mayonezin öylece oluverdiğini mi zannediyordunuz? ben öyle zannediyordum), konserlere gidip ya da belki bir film izleyip dünyayı ele geçirebilecek fikirlerle eve dönüyorlardı, insanlar hep ama hep ince bellilerdi, pantolonları bir garipti ama iyiydi falan filan. Ben de hepsini nerden biliyorum? Babama soruyorum işte, mayonezi evde yapardık diyor (bu kadar anlatıyorum da açtım baktım tam ben doğduğum aralarda ne olmuş diye, Turgut Özal cumhurbaşkanı olmuş. Peh der geçebilirdim ama Turgut Özal önemlidir; o olmasaydı asla ergenlik zamanlarımda babama "ee ama böyle Turgut Özal işletme mantığıyla Süleyman Demirel laflarını kombine edip çocuk mu yetiştirilir?!" diyemezdim).

Neyse işte, yine neyse; o zamanlarda ben ve akranlanım doğduk; dünyanın bana göre en karaktersiz, en deri ceket giymeyi hak etmeyen jenerasyonu. Seksenleri zaten kaçırmış, doksanlarda aklı yerinde olmadığı için hatırlayacağı şeyler Burak Kut ve atari salonları arasında gidip gelecek olan bir topluluk.

O da değil de yazının başını dönüp okumaya korkuyorum;kim bilir nelerden bahsedecektim... Plan yapmak lazım ya, çok plan yapmak lazım, hep planlamak lazım. Benim de bir fikrim var ama bir planım yok. Hayır hayır; benim fikirlerim var, bir sürü var, çok var, sığmıyorlar diye puntoyu küçültüyorum bu kez de görünmez oluyorlar, fontu değiştirmeye ise götüm yemiyor.

Neler geçiyor aklımdan, bir bilebilsem...

Ama ben çok sıkıldım. Her zamanki gibi değil, sadece sıkıldım işte, artık kendime bu benim hakkım değilmiş, bunu gizli gizli yapmak zorundaymışım, çok ayıpmış gibi davranmayacağım. Sadece canım sıkılıyor işte ve sarmıyorum hiçbir yere; kendime sarıyorum ben küçük küçük, küçük küçük.

Size bir sır vereyim mi? Yaklaşın.

Do majör en sevdiğimdir. Belki sadece harfinden dolayı ve hiç arıza almaz içinde, arızayı sevmez, huzuru kaçar, canı sıkılır.

"So you'll be an Austrian nobleman?

Commissioning a symphony in C.

Which defies all earthly descriptions

You'll be commissioning a symphony in C." (*)

(*) Cake'den.

Physics is a Bitch

"Fluid; it's a difficult subject. You have to understand the physics behind it, you have to understand and assume how the fluid behaves. After you understand these, you can solve any problems regarding hydraulic machinery. This is what engineers do, not just memorizing problems solved in the class. You have to derive a solution. In the midterm exam last week, I asked a question, your first question and it was easy, just a pipe with two pumps. But only one of you had the ability to solve it. It was not in the book, it was unlike any problem solved in the tutorials or the class. But it was one of the easiest. You just had to use your mind. Please do not memorize, just use your mind so that you can find a solution for anything you encounter. I just can't believe only one of you did it. So, although he had some mistakes here or there, I gave him 90 points."

-Dr. Loay Aldabagh

Bölümün küçük seminer odasındaki rahatsız tek kişilik masalardan birinde uyuklarken bu sabah ve içimden "geç işte ya, tamam zaten canım sıkılıyor, engineer falan sen de kafa ütülüyorsun Loay" diye düşünürken benden bahsettiğini nerden bilebilirdim ki?

Bernoulli'yi seviyorum, bazen.

Jealous

-When did you become so good at this?

-I had the best teacher.
-Who?
-You.

-Really?
-Yeah.
-So... Do you lose your virginity with me, in the future?
-Mm.. No,sorry.

-Hmm...

-Are you jealous?
-Shut up!
-I like it when you're jealous.
-Really?

-Yeah.

-Love him.
-Who?

-Me.

-But I love you.
-No, me of this time; it will be your love which makes him who he's supposed to be; me. (*)

(*)İzlediğim en güzel sex sonrası diyaloglardan biri bence, Misfits'den. Birazcık da değiştirdim kestim yapıştırdım. Çok bir şey ifade etmemiş olabilir ama adam zamanda geriye gelmiş, ordan anlayıverin işte...

Ve not; bebeğim söz, biz de çektireceğiz tabelanın önünde öyle, çok canım istedi (burda söz kendime biraz da) (:

Ne Şanslıyım, Bir Gün Daha Geçti, Hem de Bir Saat Kara Bile Geçtim

"God knows your lonely souls"

Böyle diyor şarkı.

Bu kaçıncı bundan sonra blog yazmayacağım deyip de yazışım bilmiyorum. Komik, plastik bir kutunun içine yerleştirilmiş dijital bir sunucuya neden trip yapıyorsam...

Kendimi 3. kişi bakış açısından izliyorum. Elimde kontrol cihazı yokmuş gibi, izliyorum sadece yukarıdan, biraz izometrik bir açıdan kendime bakıyorum. Çok garip hareketler yapıyor izlediğim ben. Çünkü hiçbir şey yapmıyor. "Atıl" olmak. Telef olmak.

Neyse, boşversene, ne yazacağımı bile bilmiyorum. Sadece uzun bir şeyler olsa iyi olur, sıkılıp okumayın diye.

"What have I become?" diyor şarkı.

Bu bir dönüşüm, bir değişim, transformasyon benim söylemeyi daha çok sevdiğim haliyle.

Bu bir dönem sadece ve geçecek diyorum kendi kendime, her gün diyorum bunu. Hani boyunuz uzarken anlamazsınız ya nasıl uzadığını, duvarlara attığınız çentikler büyürken söyler ama, onun gibi olacak belki de. Bu dönem bitecek ve bittiğini anlamayacağım ilk başta. Sahi ya, o çentiklerden var mıydı benim büyüdüğüm ev(ler)de? Sanki hatırlayabildiğim en eski zamandan beri kocamanım.

Bu geçecek. Acı geçecek, sıkıntı geçecek, yalnızlık bilinci geçecek. Kriptonitin üstüne kurşun kabı koymanın bir yolunu bulacağız bir gün.

Söyle bana Jor-el, sen ne yapardın? Binlerce galaksiden topladığın milyonlarca sanat eserini, bilimsel çalışmayı beynime işlemek dışında, bana bir fikir ver. Sen ne yapardın Jor-el? Bana bir şey söyle.

Bana bir cevap ver.

Cevapları bilemeyeceksen büyük mavi olmanın ne anlamı var ki?

Cevapları bulacağım. Bir yolunu bulacağım. Boşverdim 20 yıl sonra ne olacağımı, yaşlanınca üşüyen kıçımı neyle soğutacağımı boşverdim. Ben önce bir cevap bulacağım.

Biz her şeyi çok güzel yapacağız, buna inanıyorum. Cevabı bulacağıma da inanıyorum.

Hem belki de ağzımdan çıkan her söz, parmaklarımla yazdığım her mesaj, ulaştırdığım her haber, bu sunucuda kaydedilen her bir yazı duvardaki birer çentiktir, değil mi?

Kill the Pressure

"Deep inside of a parallel universe,
It's getting harder and harder to tell what came first

Under water where thoughts can breathe easily
Far away you were made in the sea; just like me

Christ I'm a sidewinder; I'm a California king
I swear it's everywhere; it's everything

Staring straight up into the sky
Oh my my; a solar system that fits in your eye; microcosm

You could die but you never dead; spider web
Take a look at the stars in your head; fields of space kid

Psychic changes are born in your heart entertain
A nervous breakthrough that makes us the same; bless your heart girl

Kill the pressure it's raining on; salted cheeks
When you hear the beloved song I am with you" (*)

Dur, düşün. Dur, düşün. Dur,düşün. Dur,düşün. Bir gün hareket de edebileceğini söylüyorlar; söz veriyorlar.

Dur, düşün.

Dur, düşün.

Dur.

Düşün.

Dur.

(*) Parallel Universe-Red Hot Chili Peppers

Wish

God grant me strength, do not test my patience be my flashing sword, be the armor on my bare skin; I beg you. Just send us the cure; as the disease is already here.

Bilinçli Tüketici

Size sesleniyorum.
Orada her kim varsa.

Okulun duvarlarındaki panolara bakarken boş boş gece saat 11 civarıydı sanırım, kafam bir kova suya girip çıkmış gibi nümerik analizden, Henry Ford'u gördüm. Çok kısa biyografisini ve bir de yakışıklı resmini. Ezbere bilmeme rağmen okudum tekrar.
Belki bilmeyenler vardır, benim de tüm misyonum anlatmak ya, anlatayım; Henry Ford, Ford'un kurucusu, işçilere vereceği maaşı seri üretim makineleriyle değiştirip Amerika'daki her şehre ve altı kıtadaki en büyük şehirlere bir bayi açarak inanılmaz zengin olmuş bir adam. Kullandığı tek bir faktör var ki ben onu çok seviyorum, okuduğum panoda ilgimi çeken de oydu o anda;
"Consumerism"
Tüketicilik.
İnsanlar daha çok tüketmeseydi günde 6 yerine 60 otomobil üretmeyi icad etmiş bir adam, nasıl zengin olabilirdi?

Biz insanların en çok bu huyunu seviyorum; tüketiyor oluşumuzu. Tüketiyoruz, hem de inanılmaz bir hızda, inanılmaz bir iradeyle. Hiç durmadan tüketiyoruz, tüketilebilmek için satıyoruz kendimizi, pazarlıyoruz. Profil fotoğraflarıyla, yazdığımız bu bloglarla, yakışıklı elbiselerle, cafcaflı konuşmalarla,çaldığımız müzikle, yazdığımız hikayeyle, sahip olduğumuz eşyalarla, sahip olduğumuz her şeyle satıyoruz kendimizi. Tükenebilelim diye. Tükenebilelim ki, tüketmeye devam edelim, boşalalım ki, dolabilelim.

Yanlış anlamayın, çoğu zaman olduğu gibi kızgın değilim bir şeye, dövüş klubü edebiyatı da yapmıyorum, sakın yanlış anlamayın. Yazdığım şeylere karşı değilim çok, nasıl olabilirim ki, siz tüketiyorsunuz, ben de tüketiyorum. Siz üretiyorsunuz, ben tüketiyorum, ben üretiyorum, siz tüketiyorsunuz.
En güzel yanı da bu zaten, üretmeye teşvik ediyor.

Tükeniyor olmak beni ve bana benzeyen insanları gerçek anlamda tüketiyor olsa da, tükeniyoruz. Aynı cümlede bu kadar kullanabilirdim sanırım bu kelimeyi.

Herkes bizlerden bir parça isterken, biz birarada durmaya çalışıyoruz.

Sakın beni yanlış anlamayın, bilinçli tüketiciler olarak; yanlış anlarsanız, nasıl tüketeceksiniz?