Yol çizgisiyse yaşam,çizgiler kesik kesik olduğunda insan durmamalı,
Aşkı bulduğuna emin olduğunda bırakmamalı...
Bunu yapmadı mı her biri kendi hayallerinin kahramanı olan çocuklar?
Bunun için acı çekmedik mi?
Oysa ki tek istediğimiz bulduğumuz son kar tanesine tutunup gökyüzünden süzülmekti,
Biz burnumuzun üzerine düştük...
Kanı gördük suratımızdan boşalan,
Her bir damlası için intikam yeminleri ettik...
Tutamadık onları,kanlar içimize aktı...
Kanatlarımızı kırdılar bizim!Balmumu değildi eksik olan,
O kanatlara güç veren rüzgardı...
Denizdeki şişelerle notlar yolladık adamızdan...
Birileri yüzünde sırıtışlarla biriktirdi o şişeleri; hepsini toptan kırmak için vazgeçtiğimiz gün...
Kırdı da! Vazgeçtik çünkü;
Gücümüz kalmadı,kağıtlarımız,mürekkebimiz,adamız,denizimiz tükendi... ( C. B. )
Lise zamanları melankolimin kağıtlara iz düşümlerinden biri... Fena yazmamışım aslında,beğendim bile diyebilirim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder