Odaya girdiğimde karşımda etleri yenmiş, iç organları parçalanmış cesetler var. Kesif bir leş kokusu burnuma doluyor, artık buna alışmış olmam gerekirken ben yine de yüzümü buruşturuyorum. Cesetlerin görüntülerine dayanamıyorum. O anda onunla karşılaşıyorum. Sasha'yla. Yaşlı bir adamın cesedinin üzerine çökmüş ağlıyor bu tünellerde görmeyi umacağım son canlı, Sasha. "Amca" diyor, "ayağa kalk, kalk hadi... Buradan birlikte gideceğiz, bizi yemelerine izin vermeyeceğim..." Amcası cevap veremiyor. Karnında ve sol tarafında boydan boya bir yara var, midesi yere açılmış. Bakmak istemezken Sasha'nın umursamadığını fark ediyorum. Beni görünce irkiliyor, ben de ona bakıyorum. Henüz bu ülkenin lanetli kışını 8 kere bile görmemiş bir çocuk o. Uzun süredir içimde dokunmadığım bir yerden bir ses yükseliyor, onu bastırıyorum. Gözlerini dikip bana bakıyor Sasha, "Annem yabancılarla asla konuşmamamı söyledi ama amcam uyanmıyor, bir silahın varsa beni buradan götürür müsün?" diyor. Sözleri o kadar ağır ki. Ağırlıkları korkusuzluğundan kaynaklanıyor. Çok cesur olduğundan değil. Bir çocuk olduğundan. Onu daha iyi görebilmek için gaz maskemi çıkarıyorum. Başımı sallıyorum yavaşça, Sasha omuzlarıma tırmanıyor ve bağırıyor, "Bensiz asla buradan çıkamazdın zaten, sen ateş et, ben arkamızı kollarım..." Yüzümdeki gülümsemeyi bir aynanın karşısında görebilmek isterdim ama Sasha varken ısınmak için buna ihtiyacım yok. Omuzlarıma yerleştiğinden emin olunca son kez odadakilerin ruhlarının artık burada olmadığı için şükredip, yoluma devam ediyorum.
Yolumuz bizi tünellerin derinlerine götürüyor. Mümkün olan ilk güvenli bölgeye götürmek istiyorum çocuğu. Konuşmaktan hiç sıkılmıyor Sasha. Bu savaş bizi etkilememiş gibi, Sasha sanki benim zamanımdaki çocukların oynadığı oyunları hep oynuyormuş gibi konuşuyor. Bana gün ışığını hatırlatıyor ağzından çıkan sözler. Yalnızlığımızı hatırlatıyor. O anda geçtiğimiz tünelin üzerindeki yarıktan bir parça gün ışığı sızıyor içeriye. Yıllardır nadiren gördüğümüz o huzme üzerimize düşüp bizi aydınlatıyor. Kulaklarıma fısıldıyor Sasha; "Tanrım... Gün ışığı... Bunu arkadaşlarıma anlattığımda ünlü olacağım..." Üşüyen yanağım ıslanıyor, elimi götürüp gözyaşımı silmek istemiyorum. Lanet ediyorum savaşa. Sasha'nın bu anını bozmak istemiyorum. Ağzımı bile açmıyorum. Yalnızca silahımı daha da sıkı tutuyorum, gözlerimi açıyorum. Sesler artıyor...
Birkaç yüz metre daha yürüdükten sonra Sasha annesine kavuşuyor, kaçıp güvenli bölgelerine sığınanların yanında onu annesine teslim ediyorum. Annesi bana bir şarjör mermi uzatıyor. Başka ne sunabilirdi ki böyle bir dünyada? Sahip olduğu en önemli varlığı da bana veriyor. Bunu kabul etmiyorum. Ona o kadar çok anlatmak isterdim ki bana verebileceği daha önemli bir şey olamayacağını... Ağzımı bile açmadan son kez çocuğun başını okşayıp devam ediyorum yoluma, savaşı savaşmaya ve yapabileceğim tek şeyi yapmaya.
Aklımın içinde çocuğa dokunuyorum. Biz seninle aynıyız Sasha. Savaş alanında cesetlerin soğuğunda bırakılmış, gün ışığının hayaliyle yaşatılmış ve savaşın kokusunu derince içimize çekmişiz biz. Gözlerimden yaşlar geliyor. Biz seninle aynıyız Sasha. Sadece sen daha korkusuzsun, sen daha ihtişamlısın, benim arkamı kollamayı teklif ediyorsun. Biz seninle aynıyız, yalnızca sen kafanı kaldırıp gün ışığına bakmaya cesaret ediyorsun. Biz seninle aynıyız, yalnızca ben dizginlenemez bir öfkeyle yoluma devam ederken, sen umutla bekliyorsun güneşin bile doğarak getirmeyeceği bir yarını. Biz seninle aynıyız...
